مون سیتی

کهکشان‌‌های کوتوله NGC 147 (چپ) و NGC 185 در این تصویر تلسکوپی واضح کنار هم قرار گرفته‌‌اند. این دو، کهکشان‌‌های اقماری اغلب به‌‌تصویر کشیده‌‌ نشده کهکشان مارپیچی «آندرومدا» (Andromeda) هستند؛ کهکشان بزرگی که تقریباً ۲/۵ میلیون سال نوری از زمین دور است. فاصله آن‌‌ها در آسمان، در این میدان دید زیبا کمتر از یک درجه است، یعنی تنها حدود ۳۵ هزار سال نوری در فاصله آندرومدا. خود کهکشان آندرومدا خارج از این چارچوب قرار دارد. […]

در یکی از شب‌‌های آگوست، دو دوست پس از یک پیاده‌‌روی روزانه در فلات d’Emparis در کوه‌‌های آلپ فرانسه، از این منظره لذت بردند. در ارتفاع ۲۴۰۰ متری، آسمان صاف بود. نور ماه، پیش‌‌زمینه گرفته‌‌شده در این سراسرنمای عمودی ساده را روشن کرده است. درامتداد صفحه کهکشان راه شیری، ستاره‌‌های صورت فلکی «ذات‌‌الکرسی» (Cassiopeia) و «برساوش» (Perseus) درراستای لبه چپ این سراسرنما می‌‌درخشند. ابر کم‌‌نوری که دارای یک هسته درخشان است و مستقیماً بالای سر […]

این سحابی، برای بعضی‌‌ها مانند چشم یک گربه و برای برخی نیز شاید شبیه یک صدف حلزونی کیهانی غول‌‌پیکر به‌‌نظر برسد. این سحابی یکی از درخشان‌‌ترین و پرجزئیات‌‌ترین سحابی‌‌های «سیاره‌‌نمای» (Planetary) شناخته‌‌شده است که از گاز بیرون رانده‌‌شده در مرحله کوتاه اما باشکوه نزدیک به پایان عمر یک ستاره خورشیدگونه تشکیل شده است. ستاره مرکزی درحال مرگ این سحابی ممکن است این پوسته‌‌های هم‌‌مرکز دایره‌‌ای بیرونی را با پس زدن لایه‌‌های خارجی در مجموعه‌‌ای از […]

چرا گاهی اوقات بخشی از جو خورشید به فضا پرتاب می‌‌شود؟ علت آن در میدان‌‌های مغناطیسی متغیر که از سطح خورشید عبور می‌‌کنند، نهفته است. مناطق مغناطیسی قوی سطح که به‌‌عنوان «مناطق فعال» شناخته می‌‌شوند، معمولاً با لکه‌‌های خورشیدی تاریک مشخص می‌‌شوند. مناطق فعال می‌‌توانند گاز باردار را درامتداد میدان‌‌های مغناطیسی قوس‌‌دار یا گسترده هدایت کنند؛ گازی که گاهی اوقات عقب‌‌نشینی می‌‌کند، گاهی اوقات می‌‌گریزد و گاهی اوقات نه‌‌تنها می‌‌گریزد بلکه روی سیاره زمین نیز […]

«سحابی سر اسب» (Horsehead Nebula) یکی از معروف‌‌ترین سحابی‌‌ها در آسمان است. این سحابی در سمت راست تصویر به‌‌صورت یک فرورفتگی تاریک در مقابل سحابی گسیلشی نارنجی‌‌رنگ قابل مشاهده است. ازآنجا که سحابی سر اسب یک ابر غبارآلود مبهم است که جلوی یک سحابی گسیلشی درخشان قرار گرفته، این سحابی تاریک دیده می‌‌شود. این ابر کیهانی مانند ابرهای جو زمین، به‌‌طور اتفاقی شکل قابل تشخیصی به‌‌خود گرفته است. چند هزار سال دیگر، حرکات درونی این […]

NGC 1333 در نور مرئی، به‌‌صورت یک سحابی بازتابی با رنگ‌‌های غالب مایل به آبی که مشخصه نور منعکس‌‌شده ستاره‌‌ها توسط گردوغبار میان‌‌ستاره‌‌ای است، دیده می‌‌شود. این سحابی با فاصله ۱,۰۰۰ سال نوری از زمین، در صورت فلکی «برساوش» (Perseus) و در لبه یک ابر مولکولی ستاره‌‌زای بزرگ قرار دارد. این نمای نزدیک تلسکوپی تقریباً به‌‌اندازه دو قرص کامل ماه یا در فاصله برآوردشده NGC 1333، کمی بیش از ۱۵ سال نوری آسمان را پوشش […]

دنباله‌‌دار «چوریوموف گراسیمنکو» (Churyumov-Gerasimenko | 67P) حین بازگشت درامتداد مدار ۶/۴ ساله‌‌اش، از روز ۷ نوامبر در این چارپوب تلسکوپی گرفتار شده است. حین حرکت از کنار ستاره‌‌های پس‌‌زمینه در صورت فلکی «دوپیکر» (Gemini)، دنباله غبارآلود این دنباله‌‌دار به سمت راست و بالا تا ستاره «اپسیلن دوپیکر» (Upsilon Geminorum) امتداد یافت. درخشان‌‌ترین ستاره دوپیکر که بتا دوپیکر نام دارد، اندکی دورتر از لبه سمت چپ و بالای این میدان دید می‌‌درخشد. برای مشاهده تصویر در […]

آن نور در آسمان چیست؟ پاسخ این سؤال که شاید یکی از دیگر سؤالات رایج بشر باشد، ممکن است از چند مشاهده سریع حاصل شود. مثلاً، حرکت می‌‌کند یا چشمک می‌‌زند؟ اگر چنین است و نزدیک شهر زندگی می‌‌کنید، پاسخ معمولاً هواپیما است، زیرا هواپیماها بسیار زیاد هستند اما ستاره‌‌ها و ماهواره‌‌هایی که برای دیده شدن بر فراز هیاهوی نورهای مصنوعی شهر، به‌‌اندازه کافی درخشان باشند، تعدادشان بسیار کم است. برای مشاهده تصویر در اندازه […]

در بالای این کوه آتشفشان، یک چیز خیلی عجیب دیده می‌‌شود، یک ستون نور. ستون‌‌های نور معمولاً از نور خورشید نشأت می‌‌گیرند و به‌‌صورت یک ستون درخشان که به سمت بالا، در بالای خورشید درحال طلوع یا غروب امتداد می‌‌یابد، ظاهر می‌‌شوند. البته، ستون‌‌های نور دیگری نیز که برخی از آن‌‌ها رنگارنگ هستند بر فراز چراغ‌‌های خیابان و خانه‌‌ها ثبت شده‌‌اند. ستون نوری که مشاهده می‌‌کنید، به‌‌وسیله نور قرمز منتشرشده توسط مواد مذاب برافروختۀ یک […]

این شهاب‌‌ها از کجا می‌‌آیند؟ با توجه به جهت حرکت آن‌‌ها در آسمان، پاسخ، صورت فلکی «دوپیکر» یا «جوزا» (Gemini) است. درواقع، به‌‌همین دلیل است که این بارش شهابی بزرگ در ماه دسامبر با نام «بارش شهابی جوزایی» (Geminids) شناخته می‌‌شود، زیرا به‌‌نظر می‌‌رسد همه این شهاب‌‌ها از یک منبع، نزدیک به صورت فلکی جوزا سرچشمه می‌‌گیرند. این بقایای به‌‌اندازه شن از سیارک «فایتون ۳۲۰۰» (۳۲۰۰ Phaethon) دفع شده‌‌اند. این سیارک مدار معینی را حول […]